🪼 Biblijny Syn Abrahama I Sary

Abracham był mężem Sary, został wybrany przez Boga na patriarchę narodu izraelskiego ,nazywany ojcem narodu….dziadkiem dla Jakuba Sara—żona Abrahama, urodziła zapowiedzianego przez anioła syna Izaaka…babcia Jakuba . Izaak—syn Abrahama i Sary, ojciec Jakuba Rebeka --matka Jakuba Takimi jednak przede wszystkim byli Abraham, Izaak i Jakub ze swymi synami. W Dziejach patriarchą nazwano również Dawida, a liturgia ponadto nadała ten tytuł Oblubieńcowi Matki Najśw. Po raz pierwszy w zbiorowym ujęciu patriarchowie pojawili się w Czwartej Księdze Machabejskiej (7, 19; 16, 25). Nazwa obejmowała Abrahama, Izaaka i To put it more plainly, the framework for the birth of Judaism is the marriage of Abraham and Sarah. Rabbi Yehiel E. Poupko is Judaic Scholar at the Jewish United Fund/Jewish Federation of Metropolitan Chicago. He (God) said (to Abraham), “Take your son, your only son, the one you love, Isaac, and walk yourself to the land of Moriah and offer Pawe wy- Obraz Abrahama ukazany w innych miejscach korzysta w swej soteriologii posta Abrahama NT wykracza poza wizerunek nakrelony przez jako biblijny przykad usprawiedliwienia z wia- apostoa Pawa. Podczas gdy Hbr 11 opisuje wia- ry. Jednoczenie Aposto wspomina Abrahama, by r Abrahama w sposb podobny do tekstw Paw- uzasadni zaliczenie pogan do Odpowiedź. 6 osób uznało to za pomocne. danutkass. Imię żony Abrahama to Sara. imię Syna Sary i Abrahama to Izaak. imię syna Abrahama z niewolnicą Hagar to Izmael. Reklama. Izaak (hebr. יִצְחָק Jic'chak – „śmiech") – patriarcha biblijny, syn Abrahama i Sary, ojciec Jakuba i Ezawa. Dzieje Izaaka przedstawia Księga Rodzaju. Najbardziej pamiętnym zdarzeniem związanym z Izaakiem było złożenie go na żądanie Boga Jahwe w ofierze przez ojca na górze Moria. 12. 1 Pan rzekł do Abrama: «Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej. i z domu twego ojca. do kraju, który ci ukażę. 2 Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem 2. 3 Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą WPROWADZENIE DO MIDRASZA BERESZIT RABBA NA PRZYKŁADZIE RABINICZNEJ HISTORII ABRAHAMA I SARY Seria Lamad – ‫למד‬ Bibliotheca Biblica et Judaica TOM I REDAKTOR SERII dr hab. Marcin Majewski (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie) KOMITET REDAKCYJNY prof. dr hab. Piotr P. Chruszczewski (Uniwersytet Wrocławski) prof. dr Camelia M. Cmeciu (Uniwersytet Bukareszteński) dr Joanna Ofiara Abrahama (obraz Rembrandta) Ofiara Abrahama – jeden z dwóch obrazów olejnych i dwóch szkiców Rembrandta, traktujący o biblijnym motywie ofiary, którą miał złożyć patriarcha Abraham ze swego syna Izaaka . Temat obrazu został zaczerpnięty ze Starego Testamentu z Księgi Rodzaju (XXII,1,9). Historia opowiada o Abrahamie i vnIM. Żydowskie imiona męskieMęskie imiona żydowskie to między innymi takie imiona jak: Aaron, Abdon, Abdullah, Abiasz, Abraham, Abram, Aggeusz, Ahmed, Aladyn, Ali, Amin, Ariel, Azariasz, Baltazar, Barnaba, Bartłomiej, Baruch, Beniamin, Cherubin, Daniel, Dawid, Elizeusz, Eliasz, Emanuel, Ezdrasz, Ezechiel, Gabriel, Habakuk, Hiob, Husajn, Izaak, Izajasz, Izrael, Jakub, Jarema, Jedediasz, Jeremi, Jeremiasz, Joachim, Joel, Jonasz, Jonatan, Jordan, Jozue, Józef, Juda, Karim, Lewi, Łazarz, Melchior, Micheasz, Mojżesz, Mordechaj, Natan, Natanael, Neftali, Ozeasz, Paschazy, Raszyd, Ruben, Salomon, Samson, Samuel, Selim, Serafin, Sofoniasz, Symeon, Szaweł, Szymon, Uriasz, Uriel, Zachariasz, Zachary, Zabulon. Żydowskie imiona żeńskieKatalog żeńskich imion żydowskich tworzą takie imiona jak:Abigail, Ada, Aneta, Anita, Anna, Atalia, Anika, Dalila, Daniela, Dina, Debora, Eleonora, Eliza, Elwira, Elżbieta, Emanuela, Estera, Ewa, Fenenna, Gabriela, Hanna, Izabela, Joanna, Janina, Jordana, Józefa, Józefina, Judyta, Ksymena, Lea, Leila, Macieja, Magdalena, Manuela, Maria, Miriam, Marta, Marzena, Michalina, Nina, Noemi, Palmira, Rachela, Rafaela, Raszyda, Rebeka, Ruta, Salomea, Samuela, Sara, Serafina, Tabita, Tadea, Talita, Tamara, Zuzanna, błędów unikać, przy wyborze imienia dla dziecka?Żydowskie imiona żeńskie: znaczenie i pochodzenieJakie znaczenie i pochodzenie mają najpopularniejsze żeńskie imiona żydowskie?Imię Rebeka (także jako Ryfka) pochodzi z Biblii. Obok imienia Sara i Rachela to hebrajskie imię ulubione wśród Żydów. Etymologia imienia nie jest jasna. Najprawdopodobniej wywodzi się od słowa, które oznacza: „czarująca” lub „pochlebczyni”. Sara (pisane też Sarah) jest imieniem pochodzącym od hebrajskiego słowa sarah, które oznacza „księżniczka”. Znane postacie biblijne o imieniu Sara to żona Abrahama oraz żona Rachel to imię żeńskie powstałe z wyrazu rachel, którego podstawowym znaczeniem jest "jagnię, owieczka". W przenośni znaczy „cierpliwa".Imię Eleonora (lub Alienor, Eleanor) wywodzi się z języka arabskiego, gdzie znaczyło "Bóg jest moim światłem".Ruta to imię biblijne pochodzące od hebrajskiego re'ut, oznaczającego "przyjaciel, towarzysz". Ruta – a także Estera - to jedyne kobiety, które posiadają księgi w Biblii (w Starym Testamencie lub Biblii Hebrajskiej). Ruta jest szczególnie czczona przez naród żydowski. Estera to imię biblijne. Nosiła je bohaterka Księgi Estery, należącej do Starego Testamentu i Biblii Hebrajskiej. Imię to wywodzi się od słowa staroperskiego setarah oznaczającego „gwiazda”.Imię Lea pochodzi od hebrajskiego słowa "Le'ah", znaczącego "krowa" lub od łacińskiego "lwica". Wywodzi się z Biblii. Lea była pierwszą żoną imiona męskie: znaczenie i pochodzenieJakie znaczenie i pochodzenie mają najpopularniejsze męskie imiona żydowskie?Salomon jest imieniem pochodzenia semickiego. Wywodzi się od imienia Shelomo, które nosił słynący z mądrości król Izraela. Imię Salomon oznacza „pokój”. Izaak to jedno z najstarszych imion biblijnych. Pochodzi od hebrajskiego Yitzhaq, które oznacza "śmieje się". Imię wywodzi się ze Starego Testamentu. Nosił je syn Eliaszma pochodzenie biblijne, pojawiające się w pierwszej i drugiej Księdze Królów. Imię pochodzi od hebrajskiego słowa Eliyahu, gdzie oznacza "Jahwe jest Bogiem" lub "Jehowa jest Panem".Imię Samson ma pochodzenie biblijne, wywodzi się od hebrajskiego słowa szamen, oznaczającego "siłacz", "silny" lub szemesz, czyli "słońce". Samson był bohaterem Starego Noe to jedno z imion hebrajskich. Oznacza "odpoczynek, spokój. Jego żeński odpowiednik to Noemi lub Noa. Natan ma korzenie hebrajskie, oznacza "dar, podarunek" lub „mężczyznę podarowanego przez Boga”.Imię Ariel pochodzi od hebrajskich słów znaczących "lew Boga". Pojawia się w Starym Testamencie. Żeńska odmiana imienia brzmi Aron ma korzenie hebrajskie i pochodzi od "aharon", co oznacza "oświecony, wywyższony". Pojawia się w Starym Testamencie. Inna forma imienia to także Aaron, a wersja arabska to Harun i Jordan ma korzenie biblijne, pochodzi od nazwy rzeki w Palestynie, w której chrzcił Jan Chrzciciel. Po hebrajsku Jordan to nazwa rzeki Yarden, co oznacza „płynący w dół”, „opadający”. Wiara biblijna, którą Bóg przyszedł wzbudzić w sercu człowieka, różni się zasadniczo od religii naturalnej. W religii naturalnej bowiem człowiek stawia siebie w centrum. Szuka Boga ze względu na własne plany, ich realizację. W wierze natomiast nie tylko człowiek szuka Boga, ale bardziej jeszcze Bóg szuka człowieka. W tym szukaniu Bóg znalazł kogoś, kto się świetnie spisał, otworzył się na Boże plany. To był Abraham. Jego dzieje Bóg ocalił od kurzu zapomnienia, by stały się dla nas modelem wiary (zob. Rdz 12 n). Dlatego też Abraham jest ojcem wiary w judaizmie i w chrześcijaństwie. Ojcem, to znaczy postacią wzorcową, w której odbija się również moje życie. Semici widzieli swój klan w figurze swego ojca Izraela. Zobacz, czy znajdziesz w swoim życiu punkty styczne z Abrahamem, z jego wiarą. Bóg przychodzi do Abrahama w późnej starości, przy końcu życia, kiedy stwierdził on, że stoi w obliczu bliskiej śmierci. W jego wierzeniach życie kończyło się wraz ze śmiercią. Potem było już tylko istnienie w Szeolu, nędzna wegetacja cienia, równa dla wszystkich: dobrych i złych. Tam, do tego ustawicznego półsnu, letargu nikt się nie śpieszył. Ponadto Abraham nie miał potomka. Pod tym względem życie go skrzywdziło. Nie otrzymał od życia tego, czego bardzo pragnął. Księga Rodzaju ukazuje Abrahama sfrustrowanego, który widzi, że jego życie nie jest wypełnione żadną treścią. Nie umiał jej znaleźć. Odchodzi z życia rozgoryczony, z osadem głębokiego egzystencjalnego smutku. W tej sytuacji Abraham jest dla nas figurą biblijną człowieka, który - oderwany od Boga - uczynił swoje życie pustym, bez głębszej racji bytu. Jest zagubiony, nie widzi perspektyw i sensu swojego życia. W tej sytuacji przychodzi do niego Bóg z inicjatywą słowa. Treścią tego słowa jest obietnica, że to, czego nikt nie mógł mu dać, czego też sam nie mógł osiągnąć, da mu Bóg. "Wiem, że pragniesz syna i stałego punktu oparcia na ziemi [Abraham był nomadą], która będzie twoją na stałe". To była dla Abrahama ewangelia, czyli dobra nowina... Ale jest warunek: "Musisz pójść za Mną do ziemi, którą ci wskażę". Zostawić wszystkie swoje zabezpieczenia: łączność z rodziną, klanem, szczepem i pójść w nieznane, sam. Ja cię będę prowadził. To był moment, w którym Abraham otrzymał obietnicę i w nią uwierzył (zob. Rz 4): On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co było powiedziane: takie będzie twoje potomstwo. I nie zachwiał się w wierze, choć stwierdził, że ciało jego jest już obumarłe - miał już prawie sto lat - i że obumarłe jest łono Sary. I nie okazał wahania ani niedowierzania co do obietnicy Bożej, ale się wzmocnił w wierze. Oddał przez to chwałę Bogu i był przekonany, że mocen jest On również wypełnić, co obiecał (Rz 4, 18-21). W obliczu takiej obietnicy Abraham nie patrzy na swoje możliwości. Nie patrzy na to, czego po ludzku nie potrafi, do czego nie jest zdolny. Spojrzał na Tego, który mu obiecał. Jeśli obiecuje, to ma moc spełnienia obietnicy. Postawił na Boga, oparł się o Niego, przekroczył samego siebie, wyszedł z siebie i zawierzył Bogu: "Wiem, że Twoje słowo jest większe ode mnie, spełnię warunek: zostawiam wszystko i wychodzę". Wiara Abrahama na skutek tego, że uwierzył w słowo Boga, zmieniła jego życie w drogę. Coś się w jego życiu zmieniło, przestał dreptać w miejscu. Życie przestało iść donikąd. Nabrało sensu. Stało się życiem, w którym się zmienia horyzont. Ale na tej drodze wiara Abrahama jest poddana próbom. Abraham uczy się wiary. Oto najpierw Bóg po przekazaniu Abrahamowi obietnicy przez długie lata milczy. Abraham nie ma żadnych spotkań z Bogiem, które by go ożywiły. Musi wtedy iść mocą tego, co przeżył kiedyś. Mijają lata. Bóg nie wywiązuje się z obietnicy. A gdy Bóg się odzywa, Abraham żali się, że mija czas, a nic dotąd się nie stało. Wreszcie Bóg zapowiada syna, zawierając z Abrahamem przymierze na znak, że tak się stanie (zob. Rdz 15). Abraham według ówczesnego rytu robi ścieżkę między przepołowionymi zwierzętami, a wieczorem o zmroku Bóg w postaci kuli ognistej przetoczył się przez połówki zwierząt i spalił je. Abraham już nie musiał dopełniać tej ceremonii. Bóg powiedział, że przymierze jest oparte o Jego, a nie Abrahama, wierność. Bóg się zobowiązał i wypełni, niezależnie od wierności Abrahama. Zatem były to bezwarunkowe Boże obietnice, które w przyszłości będą dla Izraela umocnieniem w czasie wygnania. Obietnica trwa, gdyż Bóg się zobowiązał bez względu na to, czy potomstwo Abrahama będzie wierne, czy też nie. Abraham, mimo iż ma chwile umocnienia, chce jakby pomóc Bogu. Za namową i zgodą Sary ma syna z niewolnicą Hagar. Ale wtedy jego życie staje się bardziej zagmatwane, pełne udręki. W końcu Bóg spełnia obietnicę, Sara rodzi Izaaka. Gdyby ktoś spytał Abrahama skąd wie, że Bóg istnieje, patriarcha nie pokazałby mu piękna i celowości przyrody, lecz zawołał syna Izaaka: "To jest mój dowód na to, że Bóg istnieje. On mi go obiecał i dał". Bóg także nam dał obietnicę, że w nas narodzi się nowy człowiek, mający nowe obyczaje, żyjący nową etyką, zdolny do miłości w duchu krzyża. Chrześcijanin żyje tym nowym życiem. Jest nim szczęśliwy sam i innych uszczęśliwia tym, co po ludzku jest niemożliwe. A jeśli uwierzę, to przyjdzie moment, że Bóg swoją mocą da mi to nowe życie. Ta miłość będzie ci dawała zdolność wchodzenia w krzyż, a krzyż to coś twardego. Gdy wejdziesz w krzyż, a miłość się nie rozwieje, lecz cię podtrzyma, to wiedz, że w tobie jest prawdziwe życie. Krzyż jest dla chrześcijanina największą i najwspanialszą weryfikacją. Dopiero w jego świetle widać kim jestem - człowiekiem według ciała czy według Ducha. Wiara Abrahama jest coraz bardziej oczyszczana. Przychodzi moment ofiary z Izaaka. Abraham zapatrzył się w syna. Zaczyna go sobie przywłaszczać, co mu przysłania dalsze horyzonty obietnicy. Dlatego Bóg go oczyszcza żądając, by sam, własną ręką, złożył Izaaka w ofierze. Abraham, choć z rozdartym sercem, jest Bogu posłuszny. Nauczył się jednej rzeczy: że Bogu trzeba być posłusznym. Kiedy człowiek opiera się na Jego słowie, nigdy nie przegrywa. Sprawdza się zasada, że Bóg przewidzi i pogodzi paradoksy. Na górze Moria, gdy Izaak pytał ojca, gdzie jest ofiara, Abraham odpowiada: "Bóg przewidzi". Tego nauczyła go dotychczasowa szkoła wiary. Pomyślał bowiem, iż Bóg mocen wskrzesić także umarłych i dlatego odzyskał go, jako podobieństwo [śmierci i zmartwychwstania Chrystusa] (Hbr 11, 19). Abraham na serio zamierza zabić Izaaka, lecz Bóg go powstrzymuje: "Teraz już wiem, że jestem u ciebie na pierwszym miejscu". I otrzymuje Izaaka w nowym wymiarze, ma wizję Jezusa Chrystusa i Jego dzieła. Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień - ujrzał [go] i ucieszył się (J 8, 56). Co to jest dzień Jezusa? To Jego śmierć. To, że szedł na krzyż i zgodził się umrzeć, bo On jeden - w przeciwieństwie do nas - wiedział, że w miłości aż do śmierci znajdzie prawdziwe życie - Ojca. I rzeczywiście to się sprawdziło w Jego zmartwychwstaniu. Bóg dał Mu nowe życie. Jezus nie został unicestwiony w swojej śmierci. Wrócił w nowym wymiarze życia, aby móc nam je dawać. Wejście w śmierć i skonstatowanie, że tam czeka na mnie Bóg z nowym życiem, oraz doświadczenie tego nowego życia - to jest dzień Jezusa, istota godziny Jezusa, sens dnia Jezusa. Tej tajemnicy śmierci, z której się rodzi życie, Abraham doświadczył na sobie. Dlatego widział dzień Jezusa w figurze - w tych dwóch wydarzeniach: 1. Otrzymał Izaaka z niepłodnej Sary w jej starczym wieku dzięki Duchowi Świętemu (Sara stała się obrazem Nowej Ewy - Maryi). 2. Na górze Moria, gdy miał zabić Izaaka, odzyskał go w nowym wymiarze jako obraz Jezusa Chrystusa - Nowego Adama. W tych dwóch faktach Abraham ujrzał Misterium Jezusa Chrystusa, dlatego się wzmocnił w wierze. Oddał przez to chwałę Bogu (zob. Rz 4, 3). Tą postawą oddał Mu najwyższą chwałę. Czym Abraham był dla Starego Testamentu, tym dla Nowego - według Ewangelii św. Mateusza - jest Maryja. W niej widać tę samą tajemnicę. Maryja zaczyna swoją historię zbawienia od przyjścia posła niebieskiego z Dobrą Nowiną: "Bogu się spodobało, żeby z ciebie zrodziło się Dzieciątko - Jezus Chrystus". I Maryja ma te same problemy, co Abraham i Sara. Jakże się stanie to, co po ludzku niemożliwe? Wtedy otrzymuje odpowiedź: "To nowe życie będzie Bożym dziełem". Maryja powinna być dla nas przykładem na poreko-lekcyjne dni. Może jesteśmy w tym samym miejscu, co Abraham, gdy otrzymał obietnicę? To było w chrzcie, a potem gdzieś się zapodziało; o czym zapomnieliśmy, że to Boża obietnica. Dziś można zacząć od początku. Bóg daje tę szansę. On ma plan, że i w tobie narodzi się i będzie żył Jezus Chrystus. Bóg potrzebuje nas, żeby żyć w dwudziestym wieku i zbawiać świat. Trzeba Mu w sobie zrobić miejsce. Pytasz, jak to będzie możliwe? Bóg odpowiada: "To nie będzie twoje dzieło, to Ja, Bóg, uczynię w tobie Moją mocą. Duch Święty osłoni cię i co się z ciebie narodzi, będzie Synem Bożym". Bóg czeka na odpowiedź. Oby padła, jak u Abrahama i Maryi. To będzie początkiem tego, co się nazywa wiarą chrześcijańską. Bóg po to stworzył chrześcijaństwo, żebyśmy byli tym trzecim członem, w którym Bóg chce się objawić światu. Zrobił to przez Chrystusa. Jako zmartwychwstały jest w niebie, a na ziemi - jako Mistyczne Ciało-Kościół. W nim ma jaśnieć Jego twarz, Jego moc, Jego miłość - ta, której nie ma na ziemi, a na którą ludzie tak czekają. I dziś daje nam obietnicę, ale do tego potrzeba nam wiary Abrahama. Ona musi się rozwijać, dojrzewać, by nas zaprowadzić do owocu obietnicy - życia w nas Jezusa, który zaczyna w nas kochać w wymiarze krzyża. Bóg, który daje mi tę obietnicę, ma moc ją we mnie wypełnić. Kto się jednak nie posuwa na drodze świętości, staje się coraz gorszym. Objawia się to zaskorupieniem w grzechach. Św. Paweł przed nawróceniem chciał zbudować swoją świętość w oparciu o własny wysiłek. Był nienagannym faryzeuszem. Sumienie mu nic nie wyrzucało (zob. Flp 3, 5-6). Przekonał się jednak, że cała doskonałość płynąca z Prawa tak go zaślepiła, że gdy prawdziwy Bóg przyszedł na ziemię i założył Kościół, to Paweł stał się jego prześladowcą. Zaczął w imię Boga walczyć z Bogiem. Po ingerencji Chrystusa zmartwychwstałego pod Damaszkiem zaczyna powoli rozumieć, do czego doprowadziła go duchowość teologii Prawa. Teraz wie, że usprawiedliwienie otrzymał od Chrystusa zmartwychwstałego zupełnie darmo. W oparciu o to doświadczenie Paweł będzie głosił drogę wolności od Prawa. Dopiero wiara w miłość Zmartwychwstałego leczy z grzechu. Człowiek o własnych siłach nie może wyjść z sytuacji nie-zbawienia. Będzie dopasowywał Prawo do własnych możliwości, ale wykluczy jego istotę - miłość i miłosierdzie. Realizując we własnym mniemaniu całe Prawo, jest dumny z siebie i taki staje wobec Boga. Staje się w swym sercu pyszny, a wobec ludzi niemiłosierny. Zaczyna wszystkich bezwzględnie sądzić i gardzić nimi. A grzech sądzenia jest, niestety, jednym z bardzo poważnych grzechów. Przez ten grzech staję się faryzeuszem. Jeśli uważam się za lepszego od kogokolwiek sądząc innych, oddalam się o kilometry od Boga. Bardziej niż prostytutka, która zna swój grzech i niemoc. Dlatego ona pierwsza wejdzie do Królestwa Niebieskiego. Ona żyje w prawdzie, a my w zakłamaniu. Do czego więc może doprowadzić etyka nieoparta o wiarę i uczynki nie z wiary wypływające? Tylko do samouwielbienia. Tą metodą nie dojdzie się do przyjęcia miłości w wymiarze krzyża. Trzeba się przestawić na wiarę Abrahama, oprzeć się o obietnice Boże, a Pan będzie wierny! Adam i Ewa Pierwsi ludzie stworzeni przez Boga, pierwsi rodzice ludzkości. Popełnili grzech ciężki, zrywając owoc z drzewa wiadomości złego i dobrego. Zostali za to wypędzeni z Raju (Edenu). Odtąd ludzkość musi zmagać się z cierpieniami i chorobami. Kain i Abel Synowie Adama i Ewy. Abel, umiłowany syn Adama, został zabity przez brata z powodu zazdrości o łaskę Bożą. Stwórca napiętnował Kaina znamieniem mordercy - bratobójcy. Abraham Jeden z pierwszych patriarchów narodu żydowskiego. Wyprowadził Izraelitów do Kanaan w Palestynie i tu osiedlił. Był wiernym wyznawcą Boga. Gdy jego żona Sara urodziła długo oczekiwane dziecko (według Biblii miała wówczas 90 lat), Bóg zażądał od Abrahama wielkiej ofiary: kazał złożyć Izaaka na ofiarę całopalenia. Patriarcha poddał się woli Stwórcy i z wielkim bólem zamierzał spełnić Boski rozkaz. Gdy miał zabić syna, Bóg powstrzymał go i w zamian podsunął baranka ofiarnego. Ofiara Abrahama stała się symbolem wielkiego posłuszeństwa i oddania człowieka woli Stwórcy. Mojżesz Jedna z najważniejszych postaci Starego Testamentu. Był prawodawcą Izraela, uznaje się go za autora Pięcioksiągu. Wyprowadził Żydów z niewoli egipskiej. Podczas wędrówki Bóg w postaci gorejącego krzaka rozmawiał wielokrotnie z Mojżeszem. Na Górze Synaj Stwórca przekazał Mojżeszowi Dziesięcioro Przykazań (Dekalog). W drodze do Ziemi Obiecanej Bóg czynił wiele cudów, np. przeprowadził podróżnych przez Morze Czerwone, zsyłał pożywienie z nieba w postaci manny, źródło wody wytrysnęło za uderzeniem różdżki w skałę. Znana jest również historia złotego cielca. Gdy Mojżesz rozmawiał z Bogiem na Górze Synaj, Izraelici zbudowali złotego cielca i modlili się do niego. Rozgniewany patriarcha roztrzaskał posąg i ukarał swoich rodaków. Trwająca 40 lat wędrówka zakończyła się dla Izraelitów pomyślnie, lecz sam Mojżesz umarł w wieku 120 lat, nikt nie zna miejsca pochówku. Dawid Król Izraela, w młodości pasterz i lutnista. Zasłynął pokonaniem Goliata za pomocą procy. Salomon Król Izraela. Stał się sławny dzięki swojej mądrości i rozwadze. Do historii przeszła opowieść, o rozstrzygnięciu sporu dwóch kobiet o dziecko. Gdy obie przyznawały się do macierzyństwa, Salomon rozkazał przeciąć mieczem niemowlę. Wówczas jedna z niewiast zrezygnowała z prawa do dziecka w obawie o jego życie. Król uznał, że właśnie ta jest prawdziwą matką, gdyż powodowana miłością woli oddać syna drugiej kobiecie niż skazać go na śmierć. Salomon dbał również o rozwój kraju, rozbudowywał go, rozwijał kulturę i literaturę. Zobacz też : Biblia - motywy biblijne Józef Syn Jakuba. Historia tego młodzieńca często stanowiła inspirację literacką w późniejszych okresach. Zazdrośni bracia sprzedali go do niewoli egipskiej. Józef posiadał dar tłumaczenia snów. Zinterpretował sen faraona o tłustych i chudych krowach i przewidział siedem lat urodzajnych i siedem lat klęski. Dzięki temu uratował Egipt przed głodem, gdyż z rozkazu władcy mieszkańcy przygotowali olbrzymie zapasy. W wyniku tych wydarzeń Józef uzyskał łaski faraona i wysokie stanowisko na jego dworze. Później przebaczył zawistnym braciom, pomógł im w latach klęski, a starego ojca sprowadził do siebie. Noe Jedyny uczciwy, prawy człowiek wśród grzesznych mieszkańców ziemi. Gdy Bóg postanowił ukarać nieposłusznych ludzi potopem, jedynie Noe miał być uratowany. Stwórca rozkazał mu zbudować arkę i skryć się w niej z rodziną oraz przedstawicielami wszystkich gatunków zwierząt. Po potopie na niebie ukazała się tęcza na znak przymierza Boga z ludźmi. Patriarcha wypuścił z arki gołębia, który przyniósł w dziobie gałązkę oliwną - znak, że woda opadła. Lot i żona Lota Para ludzi uratowana z Sodomy zniszczonej przez Boga. Zostali wyprowadzeni z ginącego miasta przez aniołów. Zabroniono im oglądania się za siebie. Jednak kobieta, wiedziona zwykłą swej naturze ciekawością, nie spełniła tego polecenia. Za karę została zamieniona w słup soli. Jonasz Człowiek, który był w brzuchu wielkiej ryby. Nie wypełnił Bożego rozkazu i próbował uciec z kraju. Morska burza wyrzuciła go ze statku. Bóg uratował Jonasza, posłał wielką rybę, która połknęła rozbitka, potem podpłynęła do brzegu i wyrzuciła go na piasek. Zobacz też : Nowy Testament - przypowieści

biblijny syn abrahama i sary